هوش مصنوعی: آیا بوی خوشی از آن گل وجود دارد که صبحگاهان این شادابی و غم را به همراه دارد؟

هوش مصنوعی: از جهنم نترس، ای زاهد، زیرا داغ حسرت جدایی بیشتر از آتش است و ماهی که از آب دور افتاده، نسبت به آتش بی‌خیال‌تر است.

هوش مصنوعی: اگر کسی در عشق تو مهارت نداشته باشد، نمی‌داند که غمِ بی‌هدایت بودن و دردِ گم‌کردن راه چیست.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که چقدر از شادی دوری و چقدر از وصال تو رنج می‌برم. بیا و ببین که چگونه در خاک، این لب تشنه، بی‌تابی می‌کند.

هوش مصنوعی: از صبح تا شب درباره سرنوشت خود سوال نکن، زیرا در اینجا کسی در تاریکی نمی‌تواند تفاوت روشنی و تاریکی را تشخیص دهد.

هوش مصنوعی: تو از ما بی‌خبر هستی؛ آدمی که در ساحل آرامش نشسته، از حال و هوای طوفانی دریا هیچ نمی‌داند. او نمی‌داند که کشتی در معرض نابودی چه وضعیتی دارد.

هوش مصنوعی: آیا کسی به من کمک می‌کند و مرا نجات می‌دهد؟ در غیر این صورت، من که اینجا تنها هستم، چگونه می‌توانم به این ماهی که بر روی ساحل افتاده و بی‌رمق است، کمک کنم؟

هوش مصنوعی: وقتی که نگاه خود را از چهره‌ی زیبای شما برمی‌گردانم، در این آینه‌ها نوری الهی را می‌بینم.