هوش مصنوعی: اگر چهره‌ی تو درخشان باشد، حتی اگر خورشید نیز زیبایی‌ای مانند گل سرخ و عطرش را داشته باشد، باز هم نمی‌تواند به زیبایی و جلوه‌ی تو برسد.

هوش مصنوعی: در دل من جایی برای بی‌وفایی و شکست وجود ندارد. ای معشوق، چقدر می‌توانی با سنگ‌دلی‌ات به من آسیب برسانی؟

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی تو، همه جا روشن شده و من گیج و حیرانم که آیا این روشنی از عشق توست یا از زیبایی ماهی که جهان را زیبا می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من به یاد تو به شدت احساس می‌کند، اما تو که سنگدل هستی، تا کی می‌توانیم با هم ارتباط داشته باشیم؟ در حقیقت، این دلنشینی تنها لحظه‌ای است که مانند ترکیب شیشه و سنگ، آنچه که باید با هم باشند، وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این درویش چه فرد عجیبی است که با افتادگی و بی‌نیازی خود، بر تخت پادشاهان بزرگ تاریخ مانند اسکندر و دارا انگشت طعنه می‌زند.

هوش مصنوعی: از ترس لطافت و زیبایی چهره‌ات، نمی‌توانم به چشمانت نگاه کنم. آیا می‌توانی به من بگویی که چه کسی در کنارم است، یا نه؟

هوش مصنوعی: من از حالم شکایت کردم و از تو خواستم که بگویی تا چه زمانی باید به ظلم و جفا دست بسپارم.