هوش مصنوعی: هر لحظه با نگاهت مرا به زانو درمی‌آوری، ای شکارچی، ببین چه بلایی بر سر من، که همچون طعمه‌ای گرفتار شده‌ام، آورده‌ای.

هوش مصنوعی: از دوری تو، طاقت در دلم تنگ شد و اشک‌های من ریخته شد. جزای خوب تو این است که به من لطف کردی و مهربانی کردی.

هوش مصنوعی: من از کم‌محبوبیت تو گله‌ای ندارم، اما از این ناراحت‌ام که به ناراحتی‌ام افزوده‌ای در حالی که از محبتت چیزی کم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو با هزار داستان مرا در خواب می‌بردی، حالا چرا بیدارم؟ نخستین بار خواب خوش را از من گرفتید.

هوش مصنوعی: شما با نوشتاری مرا به یاد آوردید و حالا در تعجبم که آیا به خاطر محبتتان این کار را کردید یا اشتباهی در نوشتار بوده است.

هوش مصنوعی: در ابتدای راه، مرا چون گوهر ارزشمند پذیرا بودی، اما در پایان راه، به من ارزش خاک را دادی و همچون رد پا با من رفتار کردی.

هوش مصنوعی: ای وحشی! اگر از ما فرار کردی، امیدوارم که در کنار ما آرامش یابی و پیوستگی ابدی داشته باشی.

هوش مصنوعی: در شب جدایی از تو، کرم و بزرگواری تو من را به یاد می‌آورد. تو مانند آفتابی هستی که چهره‌ات را به من نشان می‌دهی و من مانند شمعی هستم که در صبح خاموش می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از وجود من چه چیزهایی دیگر به وجود خواهد آمد، چرا که تو گاهی مدت‌ها کعبه را به تأخیر می‌انداختی و گاهی به بی‌خودیه می‌کشاندی.

هوش مصنوعی: تو تنها وعده دیدار در روز حساب را به من ندادیدی، بلکه با این افسانه، من را از خواب خاموشی و عدم بیدار کردی.

هوش مصنوعی: به کسی که دچار آرزوهای بی‌پایان است، هشدار بده که از دست ندهد و از او نخواه که از خودت چیزی بخواهی. چون این قناعت و رضایت، ارزشش از طلا هم بیشتر است و برکت زندگی را به تو خواهد داد.