هوش مصنوعی: ای کسی که زیبایی‌ات دل سنگینی دارد، چه زمانی صدای ناله‌ام به ذهنت می‌آید و فراموشی‌ات را کنار می‌زند؟

هوش مصنوعی: به تو چنگ می‌زنم و به شدت در آغوش می‌فشارمت، پس مرا رها نکن، زیرا هیچ چیزی به اندازه آغوش من نمی‌تواند به تو نزدیکی و دل‌پذیری بدهد.

هوش مصنوعی: اگر خون من را بخورند، چه غم دارد؟ چون این زیبایی که در صورت توست، از نور صبحگاهان جاری شده و دلی پر از شوق و فیض به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: با یاد تو خوابم چه حالت خواهد گرفت وقتی شبی مانند قبا تو را در آغوش بگیرم و مانند بیدی سر بر افراشته باشم.

هوش مصنوعی: از لب تو می‌خواستم که کامم را شیرین کنی؛ ولی چقدر تلخ است که تنها این اندک شوق و لذت چشیدن آن می‌تواند به حسرت من بیفزاید.

هوش مصنوعی: اگر برق در خرمن جان‌ها بتابد، عجیب نیست که جلوه‌ای از گوشواره‌ات در گوش تو نمایان شود.

هوش مصنوعی: اگر نگاهی مختصر و خجولانه از زیبایی تو مانع برقراری سخن باشد، پس مثل غنچه‌ای هستی که هنوز لبخندش را نازک و خاموش نگه داشته است.

هوش مصنوعی: تو با اشتیاق و شوق فراوان، دست به اقدامی می‌زنی که به تو نمایشی و جلوه‌ای از حکمت و دانایی می‌بخشد. این عمل می‌تواند به یکباره عقل و توانایی و درک تو را تحت تأثیر قرار دهد و توانایی‌های تو را به چالش بکشد.