هوش مصنوعی: ای ماه بلند و زیبا، امشب بر بام من نمی‌درخشی. چرا که تو از دایره خوشبختی ما، که زندگی‌ام را تاریک کرده، دور هستی و نمی‌توانی بر ما نور بیفکنی.

هوش مصنوعی: وقتی که رفتی، جان من هم رفت و من در آرزوی بازگشت تو زنده شوم. پس چرا هرگز به یاد من نمی‌افتی و روشنایی عشق خود را بر سر من نمی‌نما نی؟

هوش مصنوعی: من هرگز از راه ظلم و ستم پیروی نخواهم کرد، زیرا می‌دانم که تو هرگز از راه دیگری به سوی من نخواهی آمد.

هوش مصنوعی: نیمی از خوشی‌ام به خاطر ضعفم است، ای ترک! تو که تارک به شکار می‌زنی، چرا به دنبال صید من نمی‌آیی؟ من از ننگ این بدن لاغرم نمی‌توانم بیایم.

هوش مصنوعی: من هیچ چیز دیگری جز یک تکه خاک ندارم، و نباید تعجب کرد اگر نتوانم چیزی با ارزش پیدا کنم، چون تو، ای گران‌ بها، هیچ وقت به من نمی‌رسی.

هوش مصنوعی: از باغی که در قفس هستی، باید داستان عشق به خانه‌ات را بگویی؛ زیرا با چالش‌های درختان سرکش گلستان نمی‌توانی پیش بروی.