هوش مصنوعی: چقدر باید یار از من دوری کند؟ آه از درد جدایی، مانند آسمان که پر از ستاره است.

هوش مصنوعی: کسی که در دوران سختی به او آرامش و دلگرمی می‌دهد، شبیه طلوع صبح است؛ هنگامی که او بیاید، زندگی دوباره‌ای برای من آغاز خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل ما از آنچه که آن شخص دیده، باخبر است. حالا آن شیشه‌ای که در دست دارد، بر سنگی تیز و سخت افتاده است.

هوش مصنوعی: از میان این دریای خونین و خطرناک، مردان با شجاعت عبور کردند و در فکر نجات ما هستند که در کناره این دریا قرار داریم.

هوش مصنوعی: شخصی که به دوری و غربت دچار است، به‌اندازه‌ای تحت فشار قرار دارد که گویی در زندگی‌اش آتش و شعله‌ای وجود دارد. او مانند سنگی است که از درونش جرقه‌ای به‌وجود آمده و زمان عمر او به‌سرعت در حال گذر است.

هوش مصنوعی: من بی‌درد شده‌ام، از عشق می‌خواهم که جانم را به تکه‌های پاره پاره تقسیم کند و دل را شرحه شرحه بسازد.

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و خصوصی اشاره دارد که فرد در یک محفل خاص و صمیمی تجربه می‌کند. گوینده به نوعی از نزدیک بودن و درد و دل کردن با محبوب اشاره می‌کند که باعث شده است آن احساسات فراتر از حد و مرزهای معمول برود. مانند گوشواره‌ای که تنها به شخص خاصی تعلق دارد و جدای از دیگران است. این ارتباط و نزدیکی از دیگران پنهان است و فقط میان خودشان وجود دارد.

هوش مصنوعی: مهدی در آسمان است و چرخِ زمان، کارهای بچه‌ها را یک آن هم متوقف نمی‌کند و از این گهواره نمی‌توان آن‌ها را گرفت.

هوش مصنوعی: برای ما جان دادن، هیچ سختی ندارد؛ تنها یک نگاه از آن چشم‌ها کافی است.

هوش مصنوعی: مدت زیادی نمی‌توانم ناز و ناز و نوازش را تحمل کنم. بهترین کار این است که به راه حل‌ها و چاره‌سازان دل بسپارم، زیرا زمانی که کار به پایان برسد، مثمرثمر خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر تو جز او را در آغوش بگیری، به یقین دیگران را نخواهی خواست و تنها او را می‌طلبی.