هوش مصنوعی: روزها و شب‌هایم پر از غم و اندوه است و سیاهی ناشی از دود اندوه من بر چهره‌ی روشندۀ خورشید و تابانۀ ماه می‌افتد.

هوش مصنوعی: من نه از ابرها آبی پیدا کردم و نه از جوی‌ها قطره‌ای، اما در نهایت، شدت تشنگی‌ام باعث شد که آتش‌ سوزی در گیاهانم ایجاد شود.

هوش مصنوعی: غیر از سوز و درد و ناامیدی، چیزی ندارم. برای آتش سوزانی که تو می‌خواهی، نه من امیدی دارم و نه جایی برای امیدواری.

هوش مصنوعی: اگر به من اجازه دهی که تو را تماشا کنم، هر بار که به آن چهره‌ات نگاه می‌کنم، حسرتی عمیق بر دلم می‌نشیند.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که در شبستان عشق می‌درخشد؛ وجود من از نخستین لحظه‌ها، از ترکیب عشق و رنج شکل گرفته است و این احساسات عمیق، مانند اشک و آه، سبب پیدایش من در این جهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: او به شدت از ظلم و ستم رنج می‌برد و دائماً در حال گله و شکایت است. می‌خواهد بداند تا کی باید منتظر بماند تا به حق و حقوقش رسیدگی شود.