هوش مصنوعی: اگر روح من از جسمم و دل من از سینه‌ام خارج شود، احساس عشق تو همچون دانه‌ای از آب و گل به دنیا خواهد آمد.

هوش مصنوعی: اگر از آب و گل این دنیا به وجود بیایم و روح من از این ریشه‌ها جدا شود، هرگز نخواهم گذاشت محبت تو از دل‌ام خارج شود.

هوش مصنوعی: عشق یک گناه است که در روز قیامت، هر کسی که این گناه را نداشته باشد، با افتخار و بدون شرمندگی از خاک برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگرچه معشوقم ممکن است عهد و پیمان را بشکند، اما هرگز از دل من خارج نمی‌شود و همیشه در قلبم جای دارد.

هوش مصنوعی: مراقب باران اشک من باش، زیرا که آتشی سوزان در دل من وجود دارد که می‌تواند انفجار کند.

هوش مصنوعی: دنیا مانند یک میخانه است که هر کس به آن وارد شود، تحت تأثیر کارهایی که کرده، به بیرون می‌رود.

هوش مصنوعی: عجب است که دل پرشور من، مانند گوهری که درخشان و زیباست، اشک‌هایم را از چشمانم بیرون می‌ریزد و به هم می‌پیوندد.

هوش مصنوعی: کدام انسانی می‌تواند از وابستگی‌ها و محدودیت‌های خود فرار کند، مگر آنکه در دلش شوقی پدید آید و بتواند به دوران جدیدی گام نهد؟