هوش مصنوعی: عاقل کسی است که به خاطر دنیا، امروز نباید گریان باشد، بلکه باید از غم فردا و مشکلات آینده نگران باشد.

هوش مصنوعی: دل من از شدت درد و غم به شدت ناله می‌کند و از آنچه بر من می‌گذرد، باید قطره‌ای اشک بریزم و دریایی از گریه کنم.

هوش مصنوعی: عاشقان با دل‌های شکسته و پرخون خود در جمع شادمانی مانند مینا، اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: یک قطره آب و بره‌ای تشنه، چقدر باید برایم سخت باشد که بر روی خارها پایم را بگذارم و گریه کنم.

هوش مصنوعی: چشمان مجنون مانند ابری همیشه بارانی است، چرا که او تنها کاری که می‌کند این است که در دامن صحرا اشک بریزد.

هوش مصنوعی: از شدت شوق و هیجان، مانند شیشه‌ای که شکسته است، باید به همه اعضای وجودم اجازه دهم که گریه کنند و احساساتم را آزادانه نشان دهم.

هوش مصنوعی: علاقه‌مندان به عشق و زیبایی چرا باید در سرزمین بی‌روح و کسل‌کننده‌ای که فقط خاری در آن یافت می‌شود، درد بی‌پاسخی را تحمل کنند؟ تا کی باید به خاطر آرزوها و خواسته‌های خود بگریند، در حالی که به هیچ چیز زیبایی دست نمی‌یابند؟