هوش مصنوعی: تو به مانند یک گل ناز و زیبا از میان کسانی که در حسرت و اندوه هستند ظاهر شدی؛ مانند شمعی که در سحرگاه روشن می‌شود و بهار را برای سوختگان به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: برای درختان و گل‌ها آتش ستم نزن و به خاطر حسادت، بر غم و اندوه سوختگان بیفزای.

هوش مصنوعی: آتش عشق مانند دارویی است که نمی‌توانی بدان پی ببری، حال و روز دل‌های بی‌قرار سوختگان را درک کن.

هوش مصنوعی: شایسته توست که نسیم صبحگاهی به تو برسد، چرا که به خاطر چه چیزی از آن کوره‌راهی که خاکستر سوخته‌ها را بر دوش دارد، عبور کردی؟

هوش مصنوعی: ما نیازی به شمع نداریم؛ زیرا گرمای اشک‌هایمان به اندازه‌ای است که قبر سوختگان را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: از عشق بازی پروانه، من به روشنی رسیدم که فقط سوختگان هستند که در این بازی خطرناک و احساسی دست به قمار می‌زنند و همه چیز را می‌سوزانند.

هوش مصنوعی: شکایت من از بخت بدی است که تاریک و ناامید کننده است، به خاطر اندوه و درد کسانی که در این دنیا رنج می‌کشند.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناله‌های عمیق و دلنشینم بدهکار و مدیون او هستم، زیرا مانند گیاه سپند، هیچ‌کس جز او نمی‌تواند مشکلات سوختگان را حل کند.

هوش مصنوعی: در شب جدایی، عاشق را مشاهده کن که از درد عشق مانند شمعی در حال سوختن است و شب‌زنده‌دارانی که در سوگ عزیزانشان اشک می‌ریزند.