هوش مصنوعی: دوستان، چرا به یکدیگر آزار می‌زنید؟ بیشتر از این، دشمنی نکنید، زیرا این کار بر علیه دوستان است.

هوش مصنوعی: از درد تو بار سنگینی بر دوش من است، اما تو از زحمات من بی‌خبر هستی. دوستان من هم درگیر زندگی خود هستند و بیشتر از این نمی‌توانند به فکر یاران خود باشند.

هوش مصنوعی: من از شدت خشم تو آسیب دیده‌ام. ای تندخو، تو آتش نیستی؛ پس با من که خاکی هستم بیشتر از این تندرو نباش.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به درخت نخل اشاره می‌کند که با وجود اینکه ثمره‌ای ندارد، هنوز امید و آرزو در دل‌ها وجود دارد. افراد امیدوار همچنان منتظرند و به دنبال ثمره و کامیابی هستند، حتی اگر باری از این درخت نچیده باشند. در واقع، شاعر احساس حسرت را بیان می‌کند و به امیدهایی اشاره دارد که هنوز در دل انسان‌ها زنده‌اند.

هوش مصنوعی: در دل ابرها، در آرزوی وصالت، حسرتی عمیق در وجودم شعله‌ور شده است. این دانه، که امید به باران را در دل دارد، بیشتر از این انتظار ندارد.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی مانند شمع به عشق‌ها روشنایی بدهی، در حالی که خودت آتش به دلشان می‌زنی؟ شب‌زنده‌داران بیشتر از این سوز و حسرت را نمی‌خواهند.

هوش مصنوعی: مدتی است که در دام تو گرفتار شده‌ام و آنها که در جستجوی شکار عاشقانه هستند، از حال من آگاه نیستند و همچنان ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: هر لحظه آماده‌ام که به خاطر تو ذلت و خفت را بپذیرم، اما تو هرگز در عمق خفت و ذلت نمی‌مانی و مانند خارها از گل‌ها بیشتر نمی‌کشی.

هوش مصنوعی: زمانی خواهد رسید که از دلتنگی معشوق جانم را فدای عشقش کنم، اما در حال حاضر، نمی‌توانم بدون همراهی دوستان و غم‌خواران تحمل این غم را داشته باشم.