هوش مصنوعی: چشم من به خاطر تو روشن و شاداب شد؛ زیبایی تو مانند شکوفه‌ایست که نشانه‌ای از درخت آرزوهایم است.

هوش مصنوعی: خوشحالم که در عشق تو خاک شده‌ام و به باد رفته‌ام. شاید نسیم صبحگاهی خاک من را به کوی تو بیاورد.

هوش مصنوعی: اگر روزی بر سر مزار من بگذری، خاک من که از شن روان است، پس از مرگم بیشتر از قبل بی‌قرار خواهد شد.

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که از غم تو آب شده‌ام و تمام بدنم از اشک پر شده است، چون چشمانم به خاطر شب‌های بی‌خوابی به شدت گریان شده است.

هوش مصنوعی: درخت عمرم با افشاندن برگ و بذر عشق تو پویا شده، اما افسوس که دوری تو باعث شده بهار زندگی‌ام به خزانی غم‌انگیز تبدیل شود.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم شب و روز چه فرقی با هم دارند؛ زیرا در absence تو، تاریکی و ظلمت آن‌چنان بر من سایه افکنده که هیچ تفاوتی حس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من در تمام روز و شب به یاد او هستم و در گوشه‌ای از دلش غم او را تحمل می‌کنم، اما او از من و غم‌هایی که دارم بی‌خبر و آسوده است.