هوش مصنوعی: بغیر از تو، مرگ می‌تواند دلم را آرام کند. هر چیزی که در این دنیا وجود دارد، برای من به مانند ساحلی است که از گرداب و مشکلات زندگی نجاتم می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل من پر از مشکلات و گره‌های عاطفی است و نمی‌توانم این مشکلات را به سادگی حل کنم. قدرت و استحکام من در این زمینه کافی نیست و هر لحظه ممکن است که این بندها و گره‌ها از دستم رها شوند.

هوش مصنوعی: در فضای عشق، هیچ امیدی به نجات وجود ندارد، زیرا اگر از دور دیدگانم به ساحل بیفتد، دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: من از آنچه در باغ عشق خود کاشته بودم نتیجه‌ای نگرفتم؛ چون از زمین تاریک، برکت و میوه‌ای برای من به دست نیامد.

هوش مصنوعی: من روز و شب در جستجوی تو هستم. هیچ‌کس را نمی‌بینم که از رنج و سختی‌های راه رهایی یافته باشد و در خانه‌ای آسوده زندگی کند.

هوش مصنوعی: من زخمی بر روی بدنم دارم و در حالی که غرق در خونم هستم، ببین که چگونه تیغ نادیده‌انگاری، در نهایت جان مرا گرفت.

هوش مصنوعی: من مانند پروانه‌ای نیستم که از نور چراغ به وجد بیایم؛ زیبایی چهره‌ام به مراتب بیشتر از صد شمع در محفل است.

هوش مصنوعی: در محبت او، رسیدن به اوج ممکن نیست، مگر این که شب به من نزول کند و آن ماه به خانه‌ام بیاید.

هوش مصنوعی: هرگز در زندگی‌ام بعد از مرگ، شادی و زیبایی‌ای شبیه به وصال با گلی را تجربه نکردم، جز حسرتی که مانند گلی با طراوت از درون من جوانه می‌زند. چه گل از گل، به جز این حسرت، می‌تواند مرا خوشحال کند؟

هوش مصنوعی: آه، تا کی باید با حریفان بجنگم و از شدت درد، اشک‌های من از چهره‌ات و خون من از دل من بریزد؟

هوش مصنوعی: اگر از مرکب پیاده شوم و دل تنگ و مشتاق بمانم، چه فایده دارد؟ همان‌طور که صدای زنگ می‌نالد، من نیز از دوری او ناله می‌زنم.