هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در غیبت تو، جان و تن خود را رها کند و از خود بگذرد. او به زندگی و وجودش پشت پا می‌زند و آن را رها می‌کند.

هوش مصنوعی: بر زمین درگاه تو خوشحالم که اگر بخواهم، جانم را از عشق به آنجا می‌ریزم.

هوش مصنوعی: خوشا به حال من اگر بتوانم زیبایی و زیبایی او را ببینم و در مقابلش عشق و علاقه‌ام را ابراز کنم.

هوش مصنوعی: به سوی تو برمی‌گردم و از غم تو اشک‌هایم را به وضوح از چشمانم جاری می‌کنم، گاهی هم به طور پنهانی اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: تو سازی خوش صدا و گرانبها هستی، مانند سنگی قیمتی که لبانم به خاطر شوقی که دارم از اشک چشمم نوازشگر می‌شود.

هوش مصنوعی: در باغی که برای پرواز باید از قفس خارج شد، فرصت کجا است تا بتوانم بال‌هایم را در آسمان بگسترانم؟

هوش مصنوعی: ای گل، از دوری‌ات که چه مدت گذشته، برگرد. از چشمانم اشک‌های خونین می‌ریزد، مثل لاله و ارغوان که بر زمین پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: من آن گوهر گرانبها را که برای آن خیلی ارزشمند است، از دور به سوی خود می‌ریزیم. اگر به دامنم بیفتند، بر آن‌ها می‌افشانم.