هوش مصنوعی: لحظه‌ای که به مرگ نزدیک می‌شوم، کسی غیر از محبوبم به سراغم می‌آید و این نشان می‌دهد که جان شیرینم به زودی همراه با تلخی‌های فراوان از بدنم بیرون خواهد آمد.

هوش مصنوعی: تو با زلف‌های خوشبو و خال زیبایت، شب و روزم را سیاه و نابود کردی و دل و ایمانم را نیز به خطر انداختی.

هوش مصنوعی: از خجالت به خاطر اینکه به وصالش نرسیدم، بی‌نصیب مانده‌ام. ببینید که چقدر احمق هستم؛ در حالی که دست‌هایم بسته شده‌اند، همچنان خوشحال هستم که به گل‌چینی مشغولم.

هوش مصنوعی: من در آتش و آب قرار دارم؛ از عشق و تنفر او رنج می‌برم. گاهی با محبتش به من لطافت می‌بخشد و گاهی با دشمنی‌اش، مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: می‌گوید که من جان خود را می‌دهم و به یکباره ناامید می‌شوم، شاید پس از مرگ، نور زندگی‌ام به آتشی تبدیل شود. اگر هم شمعی بر بالینم نباشد، باز هم از آن ناامیدی نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: وقتی که تو بروی و از چشمم دور شوی، دیگر چه خواهد شد؟ به من بگو، آیا جهان بدون چهره‌ی تو قابل دیدن است؟ من که عالم بینایی‌ام.

هوش مصنوعی: در حال حاضر نه گلی می‌بینم و نه کسی را که آن را بچیند. نمی‌دانم در این باغ بدون زیبایی و گل‌های تو چه می‌کنم. نه می‌توانم تماشا کنم و نه کسی هست که گلی بچیند.

هوش مصنوعی: مزه تلخ دشمنان را هیچ‌کس نمی‌تواند تحمل کند، اما برای دوستانم مزه زندگی‌ام شیرین است.