هوش مصنوعی: وقتی از مشکلات و سختی‌ها آزاد شوم، بهتر است که در میان خار و خس باشم، تا اینکه در گلستان زندگی کنم و در قفس گیر کنم.

هوش مصنوعی: اگر مانند غباری در فضا پراکنده شوم، در منزل خودم باقی می‌مانم و چه فرق می‌کند که گاه به جلو بروم و گاه به عقب، مهم این است که در همان مکان هستم.

هوش مصنوعی: از عشق شاد و بی‌خیال هستم و در حالت شگفتی قرار دارم. نه در روز نگران شحنه (نگهبان) هستم و نه در شب از عسس (پلیس) نگرانم.

هوش مصنوعی: به او بگو که به من انگشتر نده، من شکارچی مرغی هستم که بال‌هایم را ندارم. می‌خواهم در امنیت بمانم، حتی اگر در قفس نیز باشم.

هوش مصنوعی: در مجلس من نه کسی به سراغم می‌آید و نه کسی از من دور می‌شود. نه مورد قبول هستم و نه رد شده‌ام، نمی‌دانم که واقعاً چه کسی هستم.

هوش مصنوعی: در جستجوی او هستم، اما کدام قدرتی مرا یاری می‌دهد تا وقتی او بر من سلطه پیدا می‌کند، من هم بتوانم مهار او را در دست بگیرم و کنترل کنم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر حالتی از غم و پریشانی شاعر است. او به تصویر کشیده که اشک‌هایش به مانند امواج دریا در حال جاری شدن هستند و احساس می‌کند که در طول زندگی‌اش همچون گیاهی بی‌ثمر و بی‌پناه در میان گرداب مشکلات و مصائب سرگردان بوده است. به نوعی، او از غم و رنجی که تحمل کرده سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که چگونه در این وضعیت اسیر شده است.

هوش مصنوعی: عاشق آن کسی که بی‌رحم است نمی‌شوم، اما اگر بخواهم به او وابسته شوم، به خاطر این است که عاشق نیستم و تنها درگیر هوسرانی هستم.