هوش مصنوعی: چه خوب می‌شد اگر تو اینقدر از من دور نبودی، زیرا در آن صورت، من درد و ناله‌های خود را به تو می‌گفتم و تو می‌توانستی بشنوی.

هوش مصنوعی: نخست محبت‌ها و مهربانی‌هایی به من کردی، اما در نهایت چنان غمگین و زار شدم که این وضعیت از ابتدا تعیین‌کننده سرنوشتم بود.

هوش مصنوعی: نسیم خوش بویی از آن گل به گاه و بیگاه می‌آوری و از شادی، بال و پر مرغی که در قفس گرفتار است، باز می‌کشی.

هوش مصنوعی: به خاطر نگرانی درویش جانم را فدای او کردم تا او به من خبر از داروی وصل بدهد و در عوض، فقط کمی آزارم را تحمل کرد.

هوش مصنوعی: عمر انسان به ناگاه قطع می‌شود و زمانی که در تلاش هستیم به کسی بپیوندیم، درد جدا شدن از او بر ما فرونمی‌نشیند و هرگز به پایان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: از درد جدایی جانم را فدای تو کردم، تا اینکه تو به من رسیدی. از دنیای وجود خود خارج شدم تا تو بیایی ای محبوبم.

هوش مصنوعی: وقتی تو به من رسیدی، غافل بودی و بدون اینکه متوجه شوی، از وجود من فاصله گرفتی و به دور سمند ناز خودت رفتی و دل عزیزم را تنها گذاشتی.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از شدت عشق و اشتیاق صحبت می‌کند و احساس می‌کند که ممکن است به خاطر شدت گرما و سوزش عشقش، هستی و وجودش در یک لحظه از بین برود. او نگران است که این عشق می‌تواند او را به مرز نابودی بکشاند.