هوش مصنوعی: به خاطر تفکر دیگران، به این جا نیامدم. از آن جمعیّت جدا شدم. امیدوارم که دوستانش در کنار او باشند، زیرا من اکنون اینجا نیستم.

هوش مصنوعی: نتایج عمل همیشه به راحتی به دست نمی‌آید. در نهایت شاهد خواهی بود که من، مانند گلی که از این باغ جدا شده، با دلی غمگین و خونین از دل این سرزمین بیرون رفتم.

هوش مصنوعی: در مدت زمان زندگی‌ام در غربت، هیچ پیغامی از وطن به من نرسید، جز یک بار که به یاد دوستانم در دیار خود رفتم.

هوش مصنوعی: من از نزدیکیت دچار بی‌خودی شدم، به طوری که با این سخن به تو نشان می‌دهم که در حالی که تو رفته‌ای، من هم به نوعی خودم را گم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد اگر کوی تو پر از آب و سرسبزی باشد، درحالی‌که من با دلی پر از حسرت و خار، از آن چمن خارج شوم؟

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم از آن لب زیبا بوسه‌ای بگیرم و در دل حسرتی تلخ دارم که به خاطر آن از کوی تو با دلی پر از اندوه گام برداشتم.

هوش مصنوعی: دل من درون سینه‌ام ناله و فریادی دارد که همچنان نشنیدم، حتی از یعقوب هم، با وجود اینکه بارها به در خانه‌ی غم و اندوه رفتم.

هوش مصنوعی: وقتی که گیسوی او به دامم می‌افتد، چه اهمیتی دارد که چگونه از آن چاهی که لبانش را می‌پوشاند، بیرون می‌آیم؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از حسرت لبان شیرین هیچ‌کس از دنیا نرفت، اما من با این تلخی جان کندن، همچون کسی که کوه را می‌شکافد، پیش رفته‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هرچقدر هم به زیبایی و تنوع در سخن پرداخته باشد، در پایان نتیجه‌ای که می‌گیرد، سکوت و عدم بیان احساساتش است، مانند غنچه‌ای که در دنیا باز نمی‌شود و مهر سکوت بر لبانش نشسته است.