هوش مصنوعی: من اکنون که از لطف تو مست شده‌ام و به خاطر بی‌توجهی‌ات غافلگرا هستم، تو را دیدم و وقتی تو را دیدم، از نادانی و غفلت خودم متوجه شدم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به خاطر لطف تو وابسته باشم، در حالی که جز درد و رنج از تو چیزی ندیده‌ام؟

هوش مصنوعی: من با کسی مثل تو پیمان دوستی بسته‌ام، بنابراین شایسته‌ام که دچار درد و رنج شوم و خود را تسلیم دشمنان ببینم.

هوش مصنوعی: تو را در آغوش نگرفتم و از دوری‌ات حسرت می‌خورم، به طوری که عمیقاً پیر و خسته شده‌ام. ای نخل جوان، هیچ چیز شیرین‌تر از وصالت را تجربه نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: تو به قدسی بودن خود افتخار کن و نگذار که با جغد، که نماد تاریکی و نادانی است، هم‌نشین شوی. من بارها تو را دیدم که در یک آشیانه با انسان‌های فرومایه و بی‌فایده همسفر گشتی.

هوش مصنوعی: تو همیشه همراه غیر و دشمن من بودی، چطور می‌توانم بگویم که من گاهی تو را این‌گونه و گاهی آن‌گونه دیدم؟

هوش مصنوعی: هرگز از بی‌رحمی و سختی‌هایی که در این دنیای زیبا با آن مواجه شدم، شکایت ندارم. چراکه دیگران برای زیبایی‌هایی که من دیده‌ام، نیز از درد و رنج گلرخان (زیبایانی) برخوردارند.