هوش مصنوعی: به خاطر دوری تو، دامن خود را از اشک چشم پر از خون کردم و در این حالت، چه گل‌هایی که به دامنم چسبیدند.

هوش مصنوعی: من آن جامه‌ای را که از نخ وفا بافته‌ام، به کُفَن تبدیل کردم. آن روزی که این رشته را با سوزن به هم دوختم، همه چیز تغییر کرد.

هوش مصنوعی: گفتم که از عشق روشنی و امیدی به دست آورده‌ام، اما آه که روزگارم تاریک‌تر شده است از این شمعی که روشن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به چشمان خودم، که از اشک‌های گلگونم پر شده، روغنی گرفتم و با آن شب تار هجران تو را روشن کردم.

هوش مصنوعی: در نهایت، تو هرگز به دوستی من نرسیدی و احساس درد من به قدری عمیق است که به خاطر تو، تمام دوستانم را به دشمن تبدیل کردم.

هوش مصنوعی: از مکان‌های قدیمی و مقدس دور شدم و دل خود را از تبعیت از آموزه‌های شیخ و برهمن خالی کردم.

هوش مصنوعی: در نهایت، اگر قسمت و سرنوشت کسی مشخص شود، چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟ با وجود اینکه من زحمت کشیده‌ام و تلاش کرده‌ام، آیا باز هم نتیجه‌ای می‌گیرم؟

هوش مصنوعی: تمامی آنچه را که از خودم داشتم، در مسیر عشق رها کردم و از اندیشه‌های آزاردهنده و موانع جدایی خود را آزاد ساخته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که صدای جرس از دل هر سنگ برمی‌خیزد، نشانه‌ای است از فریاد و ناله‌ای که به خاطر عشق تو در دل صحرا سر داده‌ام.

هوش مصنوعی: من به هدفم نرسیدم و همچنان مشتاقم، حال آنکه پیر حکیم به من گفت که چنین کارهایی را انجام نده، اما من باز هم راه خود را ادامه دادم.