هوش مصنوعی: اگر نتوانم از وصل تو در دوری یاد کنم، دیگر به چه روشی می‌توانم خاطر خود را شاد کنم؟

هوش مصنوعی: من به عشق و سختی‌های آن عادت کرده‌ام و هرگز فکر نمی‌کنم که از ضربه‌های محبت، چیزی یاد بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر از ظلم تو ساکت مانده‌ام، به خاطر صبر و شکیبایی‌ام نیست. این ساکت ماندن من به خاطر ناتوانی‌ام نیست که بخواهم فریاد بزنم.

هوش مصنوعی: من آن شخصی نیستم که به خاطر مقدّر بودن ارتباط با تو، بخواهم با یک نگاه تو، خیالاتم را شاد کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر شوقی که به اسارت دارم، خودم را در دام می‌اندازم؛ نیمی از آن صید را که دارای خون است، برای صیاد می‌کشم.

هوش مصنوعی: از ویرانی آن گنج پنهان، خانه دل ویران را چگونه می‌توانم آباد کنم؟

هوش مصنوعی: من از ظلم و ستم یاری که دارم نگران نیستم، چون منتظر بلبلم هستم که از گل‌های اندیشه‌ام شکایت کنم.