هوش مصنوعی: غم دل هر کسی را نمی‌توان با امید بیان کرد، چون دل‌ستانش به هیچ‌وجه به فریاد بلبل توجه نمی‌کند و صدای گل را هم نمی‌شنود.

هوش مصنوعی: ای گل، با بلبل خود اینقدر بدی نکن که بترسم، اگر تو بروی، دیگر نمی‌توانم آشیانه‌ام را در باغ ببینم.

هوش مصنوعی: اگر من به خاطر وابستگی‌های بی‌اساس و هوسری، کسی را نشناسم، جای تعجبی نیست که یک باغبان نتواند باغ خودش را از گل‌های انتخابی‌اش شناسایی کند.

هوش مصنوعی: اگر به کوی تو بیفتم و آشفته حال شوم، لطفاً مرا از خود دور نکن. دل من در اینجا گم شده و من در جستجوی نشانه‌ای از آن هستم.

هوش مصنوعی: دو دست من به این دلیل داده شده‌اند که در میدان زیبایی او، یکی برای گرفتن رکاب اسب او و دیگری برای کنترل عنان آن باشد.

هوش مصنوعی: دوستی که به من بی‌محلی می‌کند، در واقع لطفی به من دارد. اما ای آسمان، هرگز نباید با دل بی‌رحم من مهربان باشی.

هوش مصنوعی: شوق و اشتیاق به معشوق تا کی ادامه خواهد داشت، وقتی که سختی و غم دوری او را می‌کشد. خوشبخت آن لحظه که او چهره معشوق را ببیند و جانش را به عشق او تسلیم کند.