هوش مصنوعی: به آن زاهد که به میخانه‌ام نرود، نگو که دل من از عشق به آنجا پر است. در آن‌جا صدای ساز و ناله‌ام مرا می‌کشد، و دل‌ربایی ساقی با خنده و شادمانی، و همچنین می‌گریم به خاطر عشق و شوقی که در مینا وجود دارد.

هوش مصنوعی: عقل حاکم و دانا را تا کی باید تحسین کرد؟ این راه هرگز با فکر و اندیشه قابل طی شدن نیست. اگر خرد به عمق وجود او برسد، ممکن است آن خس به ته دریا برود.

هوش مصنوعی: وقتی که در دل بینشی وجود نداشته باشد، حتی اگر حقیقت خود را به وضوح نشان دهد، چه فایده‌ای دارد؟ چون برای افراد نابینا، همه چیز یکسان است و تفاوتی بین چیزهای پنهان و آشکار وجود ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که قدرت لذت بردن از زندگی و خوشگذرانی را نداری، ای دل، باید به زندگی ساده‌تر و تنگدستی راضی باشی. حالا که این سرنوشت از دنیای هستی برای تو مقدر شده، دیگر برای چه تلاش بیهوده کنی؟

هوش مصنوعی: عشق و محبت من مانند ذره‌ای درخشان است، اما آنقدر تحت تأثیر خورشید قرار دارم که در حال بی‌قراری و آشفتگی هستم. اگر نور او بر کوه‌ها بتابد، این ناامیدی و بی‌قراری از پا درخواهد آمد.

هوش مصنوعی: در این بیابان، به خاطر ناتوانی‌ام به زمین افتاده‌ام. به گونه‌ای که می‌دانی، نسیم لطیف پیامی از لطافت و محبت را به همراه داشته باشد و آن را از مجنون به سمت لیلا برساند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در عشق و آرزوی تو، هر کسی به دنبال تو می‌گردد و تمام دنیا در جستجوی تو هستند. حتی مؤمنان به سمت کعبه و مسیحیان به سوی دِیر می‌روند، ولی در حقیقت همه به تو فکر می‌کنند.