هوش مصنوعی: من به طرز خاصی از زیبایی آن چشم‌های فریبنده می‌کشم که نمی‌توانی حتی بپرسی. به گونه‌ای عمیق از احساسات و دلنشینی آن گلوله‌های خندان بهره‌برداری می‌کنم که اصلاً نیازی به سوال کردن نیست.

هوش مصنوعی: از درد و رنج جدایی تو به شدت آه می‌کشم، طوری که در زمان وصال تو تنها به یاد شب جدایی‌ام هستم و حال روحی‌ام را نمی‌توانی بپرسی.

هوش مصنوعی: من به دام عاشقانه‌های صیاد افتاده‌ام و به خاطر این عشق، آزاد نیستم. اگرچه در دلم شوق و حال و هوای باغ و گلستان به اندازه‌ای هست که نمی‌توانی حتی تصور کنی.

هوش مصنوعی: به او گفتم: من برای تحمل بیدادی که به من می‌کنی، تا کی می‌توانم صبر کنم؟ او پاسخ داد: اگر صبر و حوصله‌ات چنین زیاد است، بهتر است که از این بیشتر نپرسی.

هوش مصنوعی: مواظب باش که آهی که از دل من برمی‌خیزد، حاوی شعله‌ای است. در این سوختگی، آتشی پنهان وجود دارد که نباید در مورد آن سوال کنی.

هوش مصنوعی: از آنچه که تیر محبت تو در دلم راجع به‌اش سؤال کردی، بدان که آن‌قدر تیر و پیکان در دل به هم ریخته است که نیازی به سؤال نیست.

هوش مصنوعی: امشب بوی خوش زلفت را نسیم آورد، و حال عاشق به قدری آشفته است که نمی‌توانی از او سوال کنی.