هوش مصنوعی: ای ماه من، که مهر و محبتت بی‌نظیر است، نیازی به پرسش نیست. ای شاه من، که عدل و انصاف را برقرار می‌کنی، باز هم نیازی به سؤال نیست.

هوش مصنوعی: بدون تو هر قطره اشک من مانند یک دریاست. دیگر نپرس که چقدر غمگینم و چشمانم پر از اشک است.

هوش مصنوعی: مژه‌های من مانند رشته‌ای از گوهرها شده‌اند، به خاطر یک دانه الماس. از تو خواهش می‌کنم که درباره‌اش سوال نکن.

هوش مصنوعی: شکوه و ناله‌ام مانند صدای بلبل است، از غم سرو و سمن بگو، که نباید از آن بپرسی.

هوش مصنوعی: محبوب من مانند یک ایزد است و به نوازش‌هایش وابسته‌ام. سرپرست نیکوکار من، هرگز از او سوال نکن.

هوش مصنوعی: دل من به عشق او دردی عمیق دارد، آن چنان که نمی‌توانی تصور کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که بخواهم بخوانم و دقت کن، چون از چشمانم زخم خنجر رنج دیده‌ام، نمی‌خواهم بپرسی که چه بر من گذشته است.

هوش مصنوعی: ما از تو پرسیدیم دلبر تو کیست؟ بگو که آن ظالم و ستمگر چه کسی است، اما جای سوال نیست.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از عشق و longing خود به معشوق صحبت می‌کند. او خود را مانند پرنده‌ای بی‌پر می‌داند که نمی‌تواند پرواز کند و به سوی محبوبش برود. این به نوعی از احساس بی‌پناهی و وابستگی به عشق تعبیر می‌کند. شاعر در این عشق سرشار از اشتیاق و حسرت، نشان می‌دهد که چقدر در جستجوی معشوق است و به آن وابسته است.