هوش مصنوعی: ما در برابر غم و اندوه، به نوشیدن و خوش‌گذرانی مشغولیم. چشم‌هایمان به جام شراب دوخته شده و دل‌مان مانند شیشه‌ای است که آسیب‌پذیر است.

هوش مصنوعی: از آن معشوق که زیبایی‌اش را دوست داشتم، جز کینه‌توزی چیزی نمی‌طلبم، چرا که او به ما جفا کرد و ما به او وفادار ماندیم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که ما از آن سرزمین دور و دشوار آمده‌ایم و همچون یک گیاه ریخت شناس شده و بی‌نهایت تشنه به آب هستیم. ما که ریشه‌امان در خاک قرار نگرفته، همچنان در جستجوی آب و زندگی هستیم و به نوعی به این مکان وابسته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر در عشق به فکرت نپردازی، ممکن است مشکلاتی پیش بیاید که حتی می‌تواند به تفکرات عمیق و محکم ما آسیب بزند.

هوش مصنوعی: چه نیازی است که ما به سنگی آسیب برسانیم، در حالی که ابزار ما حتی از ناخن ضعیف‌تر است؟

هوش مصنوعی: مستی ما ناشی از غم و درد دل است و امیدواریم آن روزی نرسد که افرادی کم‌مایه و سطحی‌نگر بتوانند از این نوشیدنی ارزشمند ما استفاده کنند.

هوش مصنوعی: چرا مانع کسانی می‌شوی که این‌قدر عاشق هستند؟ عشق ورزیدن هنر ماست و نوشیدن باده شغل ما.