هوش مصنوعی: کاش که درد و رنجی که در دلم دارم، از وجودم بیرون بیاید؛ زیرا این ناله‌های دلbroken و بی‌نوا، مرا کشت و به شدت آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: شادی و خوشی ناشی از وصال تو پایدار نیست و می‌دانم که این خنده، در پی‌اش غم و گریه‌های زیادی برایم به همراه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: چه اهمیتی دارد اگر گل آن باغ زیبا به من توجهی نکند، زیرا جز دامن پر از خار، چیزی از آن باغ نصیبم نشده است.

هوش مصنوعی: من انسانی هستم که به خاطر هنر خود دچار آسیب و خطر شده‌ام، مثل فروخته شدن در بازار غم‌انگیزی که آتش هنوز هم سایه‌اش بر سرم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: در لابه‌لای باغ، قفسم برای صیاد کافی است، تنها یک ناله از آرزوهایم برای گلزار من کافی است.

هوش مصنوعی: بخت من همیشه تاریک است و با تلاش و کوشش، ای باد، امید دارم که روزی روشن بیاید که تاریکی شب من را برطرف کند.

هوش مصنوعی: آن کسی که با قصه‌ها و افسانه‌ها من را به خواب می‌برد، اکنون چرا من را از خواب عدم بیدار کرده است؟

هوش مصنوعی: اگرچه من پزشکم، اما نمی‌توانم برای درد عشقم راه‌حلی پیدا کنم. دل من که خسته است، به سراغ این بیمار خوش‌طبع می‌آید.

هوش مصنوعی: من مانند طوطی از خودم سخن نمی‌گویم، بلکه به خاطر این‌که آینه‌ی صورت‌ام مرا به صحبت وا می‌دارد، به این سخنان روی آورده‌ام.