نصرالله منشیبخش ۱۹ - ذکر منصور عباسی
و در اثنای وصابت پسر خویش امیرالمومنین مهدی را رضی الله عنهما می‌گفت: ای پسر، نعمت بر لشکر فراخ مکن که از تو بی نیاز شوند، و کار هم تنگ مگیر که برمند، عطایی برسم می‌ده در حد اقتصاد و منعی نیکو بی تنگ خویی می‌فرمای؛ عرصه امید بریشان فراخ می‌دار و عنان عطا تنگ می‌گیر.
بخش ۱۸ - ذکر منصور عباسی: و عاملی را بحضرت استدعا کرد، عذری نهاد و گرد تخلف برآمد و تقاعد نمود، مثال او را بر این جمله توقیع فرمود که: اگر گران می‌آید بروی آمدن سوی حضرت ما با تمامی جثه ما ببعضی از وی برای تخفیف موونت قناعت کردیم، باید که سر او بی تن بدرگاه آرند. بخش ۲۰ - ذکر منصور عباسی: و همیشه می‌گفتی که: ترس و بیم کاری است که هیچ کس را ساتقامتی نتواند بود بی او: یا دین داری بود که از عذاب بترسد. یا کریمی که از عار باک دارد، یا عاقلی که از عواقب غفلت پرهیز کند. روزی ربیع را گفت: من می‌بینم مردمان را ه مرا ببخل منسوب می‌کنند. من بخیل نیستم، لکن همگنان را بنده درم و دینار می‌بینم آن را از ایشان باز می‌دارم تا مرا از برای آن خدمت کنند، و راست گفته است آن حکیم که «سگ را گرسنه دار تا از پی تو دود. »
اطلاعات
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
و در اثنای وصابت پسر خویش امیرالمومنین مهدی را رضی الله عنهما می‌گفت: ای پسر، نعمت بر لشکر فراخ مکن که از تو بی نیاز شوند، و کار هم تنگ مگیر که برمند، عطایی برسم می‌ده در حد اقتصاد و منعی نیکو بی تنگ خویی می‌فرمای؛ عرصه امید بریشان فراخ می‌دار و عنان عطا تنگ می‌گیر.
هوش مصنوعی: در حین صحبت با پسرش، امیرالمؤمنین مهدی به او گفت: پسرم، نعمت را برای لشکر خود زیاد نکنید که ممکن است از شما بی‌نیاز شوند. همچنین، کارها را به گونه‌ای سخت نکن که آنها دلسرد شوند. عطای شما باید به اندازه‌ای باشد که نیازها را برآورده کند و در عین حال باید با دست‌گیری نیکو و بی‌تنگ نظری عمل کنید. امید را برای آنها وسیع کنید و در مورد عطا، محدودیت‌هایی قرار دهید.
حاشیه ها
1397/05/09 00:08
ادبیات
کلیله و دمنه تصحیح مجتبی مینوی طهرانی صفحه 22 س 7:
یا بُنَیَّ، لاتُوَسِّعنَّ علی جُنْدِکَ فَیَسْتَغْنوا عَنکَ ولاتُضَیِّقَنَّ علیهم فَیَفِرُّوا مِنکَ، أَعْطِهِمْ عَطاءً قَصْدًا و امنَعهُم مَنعًا جمیلًا و وَسِّعَ علیهِم فی الرَّجاءِ و لاتُوَسِّع علیهم فی العَطاءِ.