زمانی که فضایل و خوبی‌ها در وجود من شکل گرفت، خواستم به عبادت مشغول شوم تا ظاهر و باطن من با علم و عمل منطبق باشد. زیرا عبادت و زهد، در برابر شر مانند سپری قوی عمل می‌کنند و در جذب خیر، مانند دام‌های بلند هستند. اگر در مسیر مانعی پیش بیاید یا مشکلات بر سر راه بیفتد، می‌توان به این فضایل چنگ زد. یکی از نتایج تقوا این است که آدمی می‌تواند از حسرت مرگ و زوال دنیا رهایی یابد. وقتی که انسان متقی به امور دنیوی و لذت‌های زودگذر می‌نگرد، به وضوح ناپسند بودن آنها را درک می‌کند و تلاشش را به محدود کردن آزار رساندن به دیگران و آمادگی برای آخرت معطوف می‌سازد. او همچنین باید به قضا و قدر رضایت دهد تا از غم‌ها کم کند و از دنیای فانی جدا شود تا از پیامدهای آن رها شود. او باید از شهوت پرهیز کند تا پاکی درون به دست آورد و حسادت را کنار بگذارد تا دل‌ها نسبت به او محبت پیدا کند. همچنین باید با سخاوت آشنا شود تا از حسرت‌های ناشی از جدایی از مادیات رها گردد. او باید از عقل پیروی کند تا از پشیمانی دور بماند و به یاد آخرت باشد تا قانع گردد و همواره عواقب تصمیماتش را در نظر داشته باشد تا در دام نیفتد و دیگران را نترساند تا در آرامش زندگی‌کند. هرچند که درباره پاکدامنی بیشتر تفکر کردم، بیشتر به داشتن آن مایل شدم. اما از اینکه ترک شهوات و لذت‌های فوری سخت است می‌ترسم؛ و آغاز این‌کار (یا شاید حریص شدن در اینکار) خطرناک به نظر می‌رسد. زیرا اگر مانعی در این راه پیش بیاید، انسان مثل سگی می‌شود که عکس استخوانی را در آب می‌بیند و وقتی تلاش می‌کند تا آن را بگیرد، آنچه در دهان دارد را هم از دست می‌دهد.