محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن شوخ که چشم مردمی دارم ازو</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم به نظاره کام بردارم ازو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نادیده رخش تمام رفتم از کار</p></div>
<div class="m2"><p>وز نیم نفس تمام شد کارم ازو</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 7184 - محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۷

دیوان مولانا محتشم کاشانی (شامل رساله جلالیه، نقل عشاق، قصاید، غزلیات، مناقب، مراثی، قطعات، رباعیات، مثنویات) به کوشش مهرعلی گرگانی - محتشم کاشانی - تصویر ۵۴۵

رباعی شمارهٔ ۷۸

آن شوخ که چشم مردمی دارم ازو
گفتم به نظاره کام بردارم ازو
نادیده رخش تمام رفتم از کار
وز نیم نفس تمام شد کارم ازو

هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی چشمان محبوبش اشاره کرده و می‌گوید که برای تماشای او باید به تماشایش بنشیند. اما وقتی به چهره‌اش نگاه می‌کند، همه کارهایش تحت تأثیر قرار می‌گیرد و نفسش بند می‌آید. به نوعی، زیبایی او باعث شده که شاعر از کار و زندگی‌اش بازبماند.

رباعی شمارهٔ ۷۶

رباعی شمارهٔ ۷۷

هوش مصنوعی: آن شخصی که چشم‌های جذابی دارد، من درباره‌اش صحبت کردم و امیدوارم از تماشای او لذت ببرم.

آن شوخ که چشم مردمی دارم ازو

گفتم به نظاره کام بردارم ازو

هوش مصنوعی: من از کار و زندگی به خاطر زیبایی چهره‌اش غافل شدم و به بی‌نفسی افتادم.

نادیده رخش تمام رفتم از کار

وز نیم نفس تمام شد کارم ازو

رباعی شمارهٔ ۷۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده