محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دارد ز خدا خواهش جنات نعیم</p></div>
<div class="m2"><p>زاهد به ثواب و من به امید عظیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من دست تهی میروم او تحفه به دست</p></div>
<div class="m2"><p>تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم</p></div></div>

دیوان مولانا محتشم کاشانی (شامل رساله جلالیه، نقل عشاق، قصاید، غزلیات، مناقب، مراثی، قطعات، رباعیات، مثنویات) به کوشش مهرعلی گرگانی - محتشم کاشانی - تصویر ۵۳۸

رباعی شمارهٔ ۶۵

دارد ز خدا خواهش جنات نعیم
زاهد به ثواب و من به امید عظیم
من دست تهی میروم او تحفه به دست
تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به تمایز بین دو نوع خواسته اشاره می‌کند: زاهد در پی ثواب و پاداش الهی است، در حالی که شاعر به امید بخشش و رحمت عظیم خداوند می‌نگرد. او با دست خالی به سوی خدا می‌رود، در حالی که می‌داند خداوند نعمت‌ها و تحفه‌هایی بر او ارزانی می‌دارد. در نهایت، شاعر در پی این است که بداند کدامیک از این دو نوع خواسته، بیشتر موجب خوشنودی خداوند می‌شود.

رباعی شمارهٔ ۶۳

رباعی شمارهٔ ۶۴

هوش مصنوعی: زاهد به خاطر پاداش و ثواب، به دنبال بهشت‌های نعمت‌آور است، اما من با امید و آرزوی بزرگ‌تری به سوی خدا می‌روم.

دارد ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

هوش مصنوعی: من با دستان خالی می‌روم و او با هدیه‌ای در دست، تا ببینیم کدام‌ یک از ما بیشتر مورد محبت و لطف قرار می‌گیرد.

من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

رباعی شمارهٔ ۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها