محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن شوخ که تکیه‌گاه او چشم ترست</p></div>
<div class="m2"><p>بازوی شهان چو بالشش زیر سرت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بس که اساس بستر او عالیست</p></div>
<div class="m2"><p>چادر شب بسترش سپهر گرست</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۷

آن شوخ که تکیه گاه او چشم ترست
بازوی شهان چو بالشش زیر سرت
از بس که اساس بستر او عالیست
چادر شب بسترش سپهر گرست

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و لطافت بستر خواب محبوبش اشاره می‌کند. او می‌گوید که تکیه‌گاه این شوخ، چشم عاشقانه‌اش است و بازوهای پادشاهان، زیر سر او چون تشکی نرم هستند. همچنین، به خاطر کیفیت عالی و دلنشین بستر او، حتی آسمان شب هم به آن حسرت می‌برد.

رباعی شمارهٔ ۵

رباعی شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: آن معشوقه‌ی بازیگوش که تکیه‌گاهش اشک‌هایش است، بازوهای پادشاهان مانند بالش زیر سرت قرار می‌گیرد.

آن شوخ که تکیه‌گاه او چشم ترست

بازوی شهان چو بالشش زیر سرت

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و علو پایه‌های هستی او، آسمان همچون چادری بر روی بستر او قرار گرفته است.

از بس که اساس بستر او عالیست

چادر شب بسترش سپهر گرست

رباعی شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها