محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش</p></div>
<div class="m2"><p>از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آب آمده از طبیعت خویش برون</p></div>
<div class="m2"><p>در تحت بفوق می‌رود چون آتش</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۳

آن طبع که چون آینه پاکست زغش
از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش
آب آمده از طبیعت خویش برون
در تحت بفوق می رود چون آتش

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف طبیعت پاک و زیبای انسانی می‌پردازد. شاعر می‌گوید که طبیعت انسان مانند آینه‌ای پاک است و از این رو، جلوه‌های شگفت‌انگیزی از خود نشان می‌دهد. همچنین اشاره می‌کند که این طبیعت، مانند آبی است که به‌طور طبیعی و بی‌زحمت به سطوح بالاتر می‌رود و مانند آتش در حرکت و تأثیرگذاری است.

رباعی شمارهٔ ۴۱

رباعی شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: آن روحی که مانند آینه صاف و زلال است، به خاطر کارهای شگفت‌انگیزش بسیار خوش و شاداب است.

آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش

از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش

هوش مصنوعی: آب که از طبیعت خود بیرون می‌آید، مانند آتش به سمت بالا می‌رود.

آب آمده از طبیعت خویش برون

در تحت بفوق می‌رود چون آتش

رباعی شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده