محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن دست که نخل قد آدم ریزد</p></div>
<div class="m2"><p>نخلی به نزاکت قدت کم ریزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر نازکیت به سر و آزاد دهند</p></div>
<div class="m2"><p>چون باد صبا بجنبد از هم ریزد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۳۳

آن دست که نخل قد آدم ریزد
نخلی به نزاکت قدت کم ریزد
گر نازکیت به سر و آزاد دهند
چون باد صبا بجنبد از هم ریزد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به مقایسه قد و زیبایی انسان‌ها می‌پردازد. او می‌گوید که دستانی که می‌توانند درخت بلندی به اندازه قد یک آدم بکارند، نمی‌توانند نخی به نازکی قد کسی که به خاطر جذابیتش شناخته می‌شود بکارند. اگر زیبایی و نازکی‌اش را آزاد بگذارند، همانند نسیم صبح به راحتی می‌جنبد و پراکنده می‌شود.

رباعی شمارهٔ ۳۱

رباعی شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: دست کسی که درختان بلند و تنومند می‌کارد، نمی‌تواند درختی به لطافت و ظرافت قامت تو پرورش دهد.

آن دست که نخل قد آدم ریزد

نخلی به نزاکت قدت کم ریزد

هوش مصنوعی: اگر زیبایی تو را آزاد بگذارند، مانند نسیم صبحگاه به راحتی حرکت می‌کند و همه چیز را به هم می‌ریزد.

گر نازکیت به سر و آزاد دهند

چون باد صبا بجنبد از هم ریزد

رباعی شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده