محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای نورده آیینهٔ احساس مرا</p></div>
<div class="m2"><p>لطف تو کلید قفل وسواس مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نام تو خدا کرده چو فرهاد تو نیز</p></div>
<div class="m2"><p>بردار ز پیش کوه افلاس مرا</p></div></div>

هفت دیوان محتشم کاشانی ـ ج ۱ (دیوان شیبیه) به کوشش عبدالحسین نوایی و مهدی صدری - علی بن احمد محتشم کاشانی - تصویر ۸۱۰

رباعی شمارهٔ ۴

ای نورده آیینه احساس مرا
لطف تو کلید قفل وسواس مرا
نام تو خدا کرده چو فرهاد تو نیز
بردار ز پیش کوه افلاس مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به معشوق خود اشاره می‌کند و او را نور و روشنی بخش احساساتش می‌داند. لطف معشوق برای او همچون کلیدی است که می‌تواند اضطراب و وسواسش را برطرف کند. نام معشوق برای او مقدس و خداگونه است و او از معشوق می‌خواهد که موانع و مشکلات زندگی‌اش را بردارد.

رباعی شمارهٔ ۲

رباعی شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: ای روشنی‌بخش احساسات من، لطف تو همان کلید است که قفل افکار و نگرانی‌های مرا باز می‌کند.

ای نورده آیینهٔ احساس مرا

لطف تو کلید قفل وسواس مرا

هوش مصنوعی: نام تو مانند خداوند است، پس تو هم مانند فرهاد باید مشکل فقر و تنگدستی من را برطرف کنی.

نام تو خدا کرده چو فرهاد تو نیز

بردار ز پیش کوه افلاس مرا

رباعی شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده