هوش مصنوعی: از آن درگاهی که محل توجه اربابان قدرت است، من به دلیل عدم شایستگی خود، محرومم.

هوش مصنوعی: چشمانم از نداشتن بینایی در بی‌نصیب مانده و از آن خاکی که فرزندان دانایی در آن سرمه می‌سازند، محروم شده‌ام.

هوش مصنوعی: من به او روی می‌آورم، ولی از روی نیاز و درماندگی. خجالت و شرم باعث شده است که سر بر زانویش بگذارم و احساس ناباوری کنم.

هوش مصنوعی: شب گذشته کسی را در کنار شما ندیدم که بار سنگین ذلت را به دوش بکشاند و از تحمل آن ناراحت باشد.

هوش مصنوعی: دست من به چیزی نمی‌رسد، اما شب‌ و روز با آرامش خاطر، در دل شادکامی و راحتی زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر این گناه که قدم‌هایم در راه تو نیست، سزاوار زنجیرهای خشم و سیاست هستم.

هوش مصنوعی: اگر دوری از چرخ روزگار مانع از آن است که تو را بخوام و پای تو را ببوسم، در این صورت خود همین روزگار باعث شده که صحبت‌هایمان به تأخیر بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم آن را به زبان ساده بگویم، می‌توانم بگویم: اگرچه من تجربه‌های تلخی دارم، اما نمی‌دانم چرا در جمع نصیحت کردن کسی مانند موری به قول سلیمان نیاز است.

هوش مصنوعی: پس از آنکه چهره‌ی باوقار تو را دیدم، آرزو دارم هرگز از درگاهت دور نشوم، چرا که این درخواست، خواسته‌ی بزرگانی است که همت والایی دارند.