هوش مصنوعی: من از شراب لذت و شادی مستانه‌ام، جامی در دست دارم و ساغر من وقتی بر سنگی می‌افتد، همچون دیوانه‌ای به می‌نوشم.

هوش مصنوعی: ای دوست، به او بگو که یک لحظه خوابش ببرد تا شاید جهان برای یک بار هم که شده، آرامشی پیدا کند.

هوش مصنوعی: با وجود تمام زهد و پارسایی‌ام، عشق تو برایم نزدیک‌تر از هر چیز دیگری است، به طوری که از مستی و بدنامی‌ام، نامی بر خود می‌گذارم.

هوش مصنوعی: اگر در جلوگیری از کارهای نادرست موفق نیستی، من قدمی به سوی سرشکستگی و رسوایی برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: از خشم خود لب فروبند و بگو که نباید با وجود این همه تلخی‌ها، شیرینی حرف‌های زشت را بیان کرد.

هوش مصنوعی: آن معشوقی که با زلف‌هایش مرا به دام انداخت، به گونه‌ای در مسیر زندگی من عمل کرد که گویی بهترین تله را برای شکار انسان‌ها برپا کرده است.

هوش مصنوعی: ای پیک صبا، با وجود اینکه خیلی چالاک و سریع هستی، تا کی باید جانمان را به لب برسانی و از رساندن پیغام خسته‌ام کنی؟

هوش مصنوعی: در زمان شلوغی و هیاهو، به آن شخصی که به دیوانگی می‌افتد، ممکن است آن دوست بازیگوش و زیرک از بالای بام سرش را بیرون بیاورد و تماشا کند.

هوش مصنوعی: خداوند می‌داند فردا چه خواهد شد؛ دیروز آن شخص خوش‌طبع به مهمانی آمد و امروز با حرکتی فریبنده خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبای چمن که با ناز و کرشمه خودت را نشان می‌دهی، باید بدان که زیبایی تو نتیجه اندامی خوش‌فرم و دلرباست.

هوش مصنوعی: در مهمانی تو، این شخصi که شهرت خوبی ندارد جانش را قربانی کرد، اما روزها را از دست داده است. او از جام تو سیراب نمی‌شود و از انگشتری تو بهره‌ای نمی‌برد.