هوش مصنوعی: این چهره و زیبایی که تو داری، این اندام و رفتار نیز به تو اختصاص دارد.

هوش مصنوعی: ای گل خندان! لب‌هایت مانند عسل شیرین است و گفتارت شکرین. این شهر پر از برکت و نعمت، تو را دارد که خودت نیز همچون شکر هستی.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، نگاه تو، دل مرا به درد آورد. این نرگس زیبا که تو نگاهش می‌کنی، چقدر بی‌رحم است.

هوش مصنوعی: تو که در وجود هر گلستانی باعث حسادت و رشک هستی، بدان که این گلستان بی‌خار چه ارزشی دارد در مقایسه با چیزی که تو داری.

هوش مصنوعی: ناراحتی تو از دیگران بهتر از محبت تو به ماست. این محبت به دیگران چه ارزشی دارد وقتی که محبت واقعی تو را دارا هستی.

هوش مصنوعی: ای گل، تو همیشه نسبت به رقیبان خود با این حال و هوای حرص و حسد به من می‌نگری و اینگونه مرا خوار و حقیر می‌کنی؛ در حالی که نه تو از چیزی برخورداری و نه کسی به تو توجه دارد.

هوش مصنوعی: تو همیشه با وقار و متین هستی، اما دل‌آزار تو، این محبوب که دل را آزار می‌دهد، چه کسی است که بتواند این احساس را تجربه کند؟