هوش مصنوعی: وقتی که می‌بینم بی‌رحمی و سختگیری تو را در کنارم، از دل ناله و فریاد برمی‌آورم و اگر تو همچنان بر این بی‌رحمی‌های خود ادامه دهی، دیگر تحملم تمام خواهد شد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که می‌خواهی مرا ببخشی، اما من اجازه نمی‌دهم. به زیر تیغ تو هستم و نمی‌توانم نفس بکشم. چه کسی توانایی دارد که من بتوانم صدایی از خود درآورم، اگر تو مرا از جانم هم جدا کنی؟

هوش مصنوعی: در شب جدایی‌ات، به خاطر اشتیاقی که به تو دارم، حتی به بدن نزارم اجازه نمی‌دهم که بخوابد. به خاطر غم و ناله‌هایی که دارم، نمی‌گذارم کسی استراحت کند.

هوش مصنوعی: من نه همزبانی دارم که غم‌های درونم را برایش بگویم و نه کسی هست که گاهی از من بپرسد که چه غمی دارم و برایم نیکخواهی کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر درد و رنجی که دارم، به خواب رفته‌ام و به خاک افتاده‌ام. چون عشق فقط در سایه‌ی درد و فقر است.

هوش مصنوعی: اگرچه مانند بلبلِ عاشق در آرزوی تو بسیار صبر کردم و از باغ وصال تو گلی نچیدم، اما وقتی تو را دیدم، هزار بار در دل غمگین شدم.

هوش مصنوعی: همیشه می‌گویی که وقتی محتشم را برمی‌دارم و از پا درمی‌آید، او از جان خودش را کنار می‌کشد، شبی که مستش هستی و تو او را در آغوش می‌گیری.