هوش مصنوعی: روزگار جدایی تو جانم را به لبم رسانده است. بیا که آرزوی دیدار تو مرا از پا درآورده.

هوش مصنوعی: تو به آتش نزدیک‌تری، چه از دور و چه از نزدیک، در حالی‌که من با جدایی‌ات، به خشک و تر آتش می‌زنم.

هوش مصنوعی: در یک شب، با دقت و وسواس به دل خود نگاه می‌کنم و بارها با خیال خود تصویر تو را نقاشی می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو آن ستارهٔ خوشبختی هستی که نور تو از نور دیگر ستاره‌ها درخشان‌تر است و بازگشت تو به این دنیا بیانگر قوت و استقامت تو است.

هوش مصنوعی: اگر محبت من که به تو دارم با محبت تو سنجیده شود، می‌تواند به اندازه‌ی کوه در برابر کاه باشد.

هوش مصنوعی: نگذار غم من را کسی بشنود، چون هنوز دل خود را مشغول شکایت از حال تو هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از دست خودم فرار کنم و به بی‌رحمی طبیعت تو ادامه دهم.

هوش مصنوعی: دوستی که با دقت و مهارت نوشته‌ای آماده کرده، وقتی نامه‌ای از دوستان به دست تو می‌رسد، به اهمیت و ارزش آن توجه کن.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که به سوی وطن برمی‌گردد و توجه ما را جلب می‌کند، در حالی که طبیعتش مانند اسبی در حال تاخت و تاز است.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر کسی از جان خود به من هدیه دهد، من از طرف او به محتشم می‌گویم که کسی به او خبر خوشی می‌آورد. به عبارت دیگر، اگر من کسی را به عنوان پیغام‌آور بفرستم، در واقع نشان‌دهندهٔ دوستی و علاقهٔ عمیق نسبت به اوست.