هوش مصنوعی: اگر در این دنیا حتی کمی عشق به معشوق من وجود داشت، تو در آسمان آتش به پا می‌کردی، ای آهی که باران آتش بر من می‌کشی.

هوش مصنوعی: در دل و وجود من درد و زخم‌های زیادی نهفته است و روح و احساساتم نیز به شدت متلاشی شده‌اند. اما با این حال، به شگفتی، عشق باعث شده تا گل‌های زیبا در دنیای من شکوفا شوند و زندگی به قلبم بازگشته است.

هوش مصنوعی: وقتی آن سرو زیبایی به خاطر اهتمام و علاقه‌اش بر من پا می‌گذارد، دل من از غم و فکرهای درونی‌ام به شدت بیرون می‌جهد.

هوش مصنوعی: در اینجا به شدت نگران و مضطرب هستم، به گونه‌ای که روح منصور را به لرزه می‌اندازم؛ زیرا وقتی از مسیر عبرت و پند آموزی می‌گذریم، عواقب سنگینی ما را تهدید می‌کند.

هوش مصنوعی: خواستم از شربت وصال او لحظه‌ای زندگی بگیرم، اما چشم‌های مهدی‌اش مرا به زهر عجیبی مبتلا کرد.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر بی‌نوا و بینوا هستم که حتی دشمنانم بر من رحم نمی‌کنند، حالا که این‌گونه است، ای دوست، چرا بیشتر از این به من آزار می‌زنی؟

هوش مصنوعی: هر بار که من شعرهای عاشقانه‌ام را می‌نویسم، انگار آتش از قلمم بیرون می‌زند و بر روی برگه‌های اشعارم می‌افتد.