هوش مصنوعی: وقتی نمی‌توانم به مردم درباره آن بی‌وفا داستان بگویم، در شب، با ماه و ستاره‌ها سخن می‌گویم و در صبح با نسیم.

هوش مصنوعی: شبی که از دوری تو صحبت می‌کنم، با دلی غمگین داستانم را به پایان می‌رسانم، اما دوباره به شروع آن برمی‌گردم.

هوش مصنوعی: از پیش تو نمی‌روم تنها، چون می‌ترسم اگر مرا ببینی، روحیه‌ام خراب شود و ناگهان با تو صحبت کنم مثل یک دوست.

هوش مصنوعی: لطفی که به من کرده‌ای، این است که دیروز در راه با من بودی و حالا پشیمان شده‌ای. حالا نگرانم که شاید من از این مسیر بروم و با دیگران بگویم.

هوش مصنوعی: نسیم زلف پرچین تو به قدری ارزشمند است که حتی اگر آن را به ملک چین هم تشبیه کنم، باز هم کم است. زلف تو همچون مشک گرانبهایی است که نمی‌توان به سادگی از آن گذشت.

هوش مصنوعی: به خاطر حسادت رقیبان به من، محتشم را ناسزا گفتند، ولی من تا زمانی که زنده‌ام برای رقیبان دعا می‌کنم.