هوش مصنوعی: ما مانند شمعی هستیم که از جمع و حضور شما گریان و سوزان می‌رویم. بر صورت شما حسرت می‌ورزیم و در دل‌مان داغی از جدایی داریم.

هوش مصنوعی: در کنار ما فقط خیال موهای پیچیده و زیبای تو وجود دارد. ما خودمان در حالت پریشان و آشفته‌ای هستیم و همزمان با گروهی دیگر که آنها نیز در وضعیت مشابهی هستند، حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: عشق تو را با زحمت می‌سازیم، اما به خاطر ستم زمانه و ناپایداری روزگار، از این راه دور می‌شویم.

هوش مصنوعی: ما مانند بلبل بی‌نوایی که از گلستان دور شده، از خوشی‌ها و لذت‌ها فاصله می‌گیریم و مانند طوطی‌ای که از شیرینی‌ها غمگین است، از محیط‌های شاد و شیرین دور می‌شویم.

هوش مصنوعی: ما همچون موری که از پای تخت سلیمان دور افتاده، به یاد او به سوی تخت سلیمان می‌رویم.

هوش مصنوعی: از خاک حریم پادشاه به سمت سرزمین فارس حرکت می‌کنیم، این سفر نتیجه‌ی چرخش تقدیر و زمان است.

هوش مصنوعی: محتشم، کسی که درد ما را درمان می‌کند، پیوند با محبوب است. اما ای کاش که ما به درمان درد خود نرسیم و همچنان با آن زندگی کنیم.