هوش مصنوعی: آن معشوق شاداب و آشنا دل کسانی که از او بیگانه‌اند را می‌سوزاند و من که دیوانه‌ام، دیگر صبر و تحملم را از دست داده‌ام، حتی آرامش صد نفر خردمند را هم گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: لب‌های سرخ او نشان‌دهنده‌ای است که غمزه‌اش به طور پنهانی جان را هدف قرار داده است. آن نرگس سرمست نیز به طور غیرمستقیم اشاره‌هایی می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر افشا شدن دیوانگی‌ام، حالا دیگران به من می‌خندند، حتی بچه‌های کوچک مدرسه که خودشان هنوز در سنین کم هستند.

هوش مصنوعی: ای نصیحت‌دهنده، از سخنان من کناره‌گیری کرده‌ای و زبانت به تندی انتقاد می‌کند. امروز نصیحتی از من قبول نکن، زیرا من دیوانه‌ام و به این واقعیت پی برده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر تو به من رویت را نشان دهی، ای شمع، من نیز جانم را فدای تو می‌کنم؛ عاشقانه و پرشورتر از پروانه.

هوش مصنوعی: ای گنجینه‌ی دل‌ها، عشق تو در وجود من چنان وجود دارد که شاید بتوانی در این خرابه چیزی پیدا کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که به یاد بیگانگی‌های تو در شب‌ها می‌افتم، حالتی غمگین و دردناک به من دست می‌دهد. حتی ای بیگانه، بر من رحم کن.

هوش مصنوعی: وقتی که تو در کنارم نیستی، از آن لب شیرینت می‌خواهم بوسه‌ای بگیری، بوسه‌ای که باعث شده با یک پیمانه از شراب عشق تو راضی شوم.

هوش مصنوعی: وقتی شانه را بر روی موهای خود می‌کشی، جان محتشم از این کار به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد و مانند رگ‌هایی که انعطاف دارند، پر از احساس و هیجان می‌شود. انگار که هر حرکتی از تو مانند ضربه‌ای عمیق به روح او است.