هوش مصنوعی: من از کنار کوی تو با افکار و احساسات مختلف روانه می‌شوم، در حالی که درد و غم در وجودم است و خاری در قدم‌هایم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر آنچه که در گذشته به من آسیب می‌زدی، امروز چگونه می‌توانی آن را ادامه بدهی اگر بدانی که من فردا خواهم رفت؟

هوش مصنوعی: خبر خوشی به سگان خود بده که من از درت با یک دنیا فریاد و سر و صدا می‌روم و از ترس آنها کاسته شده است.

هوش مصنوعی: من از این شهر و مردمش می‌روم و آنها به یاد من یکی یکی گریه می‌کنند، طوری که انگار من از جهان می‌روم.

هوش مصنوعی: دشت تفتان به خاطر احساسات و عشق عمیقی که در دل دارم، از بیابان قیامت هم زیباتر و شگفت‌انگیزتر می‌شود. من همچون مجنون به دشت می‌روم.

هوش مصنوعی: بی‌خود از من خواهش نکن که نروم، زیرا من خود بدون هیچ خواسته‌ای به سمت تو می‌آیم.

هوش مصنوعی: محتشم به خاطر افسوس و پشیمانی که دارد، به آن معشوق زیبا می‌گوید که هرچند به او می‌گویم که می‌روم، اما در واقع نمی‌توانم بروم.