هوش مصنوعی: ای مرگ، تا کی به من مهلت می‌دهی که من بدون هیچ پرده‌ای از جسمم جدا شوم و این هدیه را برای دلبر خود بیاورم؟

هوش مصنوعی: اگر روزی دوباره پای تو به دستانم بیفتد، چشمانم را با خون خود پر از اشک می‌کنم و تو را به یاد می‌آورم.

هوش مصنوعی: من به خطی زیبا و جدید به تزیین شهر می‌پردازم تا بتوانم این صحبت را به خاطر دل محبوبم بیان کنم.

هوش مصنوعی: من راز دلم را به گلی گفتم، اما آن گل مرا تحقیر کرد. افسوس که تا کی باید ذلت و سرفکندگی را از زبان خودم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از مرگ مهلت بگیرم تا این شعر را به عنوان هدیه‌ای برای دوست دانا و فرهیخته‌ام آماده کنم.