هوش مصنوعی: در هر جمعی به خاطر صلح و دوستی یارم، دیگران صحبت‌هایی می‌کنند و می‌خواهند توجه‌ها را به خود جلب کنند، اما من که از نظر دیگران افتاده‌ام، در واقع یارم در دل و ذهنم حضور دارد.

هوش مصنوعی: من عذرخواهی او را نمی‌پذیرم، حتی اگر پنهانی محبت زیادی به من کند. از این می‌ترسم که اگر بخواهد، ممکن است به حدی برسد که از یک جمله‌ام باخبر شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر بدگمانی دیگران چندان گناهکار نمی‌شوم، اما خودم هم در این فکر هستم که شاید واقعاً مقصر هستم.

هوش مصنوعی: وقتی به مهمانی‌اش می‌روم، صحبت‌ها آن‌قدر تغییر می‌کند که احساس می‌کنم دیگر در آنجا جایی ندارم و ناچار باید آنجا را ترک کنم.

هوش مصنوعی: وقتی در تنهایی به سوی او می‌روم، به خاطر احترام و ارادت زیادم، زبانم به درخواست و خواهش باز می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی از درد و رنج من آگاه باشد، بهتر است از دیگران احوال مرا نپرسد، چون این پرسش فقط بر ناراحتی و عذاب من اضافه می‌کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم محتشم را ببینم، چون به خاطر احترام و ارادت به او نمی‌توانم از پشت سر او با خجالت رد شوم و چیزی بگویم.