هوش مصنوعی: من شیشه‌ای درخشان خواهم، که چهره‌ام را روشن و زیبا به نمایش بگذارد. آنچه از پای تا سر درون من است، مانند جانم آشکار خواهد بود.

هوش مصنوعی: صبحگاهان که بیدار می‌شوم، می‌گویم این چه دریاست که هر بار که باد آرام می‌گیرد، طوفانی در آن نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمانم مانند یک آسمان بارانی است که در انتظار نشانه‌ای از عشق محبوبم می‌نگرد و در دل این انتظار، آثار بارش احساسات و عواطف خود را مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که در برابر او قرار می‌گیرم، هر چشمی مانند دریایی از زیبایی چین‌وچروک‌های موهایش به نظر می‌رسد و این موج بی‌پایان در آن قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: من یک بدن از استخوان و پوست دارم، اما دل من همچون فانوسی است که در ظاهر روشن است، در حالی که آتش و احساسات درونم پنهان‌اند.

هوش مصنوعی: صورتش همچون آیینه‌ای پر از نقوش و تصاویر است که هر لحظه تصویر صف مژگانش در آن نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی کف پای او را محتشم می‌بوسد و از خود دور می‌شود، باید بدانی که از جان او، آیینه‌ای است که در آن تصویر بی‌جان او نمایان است.