هوش مصنوعی: از دل من دودی بلند برآمد که به زلف‌های پریشان او آویخته شده است. خداوندا، از تو خواستارم که هر یک از تارهای این زلف را از بلایا محفوظ بداری.

هوش مصنوعی: هر چشمی با حسرت به دنبال آن گل است، زیرا هر گامی که برمی‌دارد، نخل را به گل می‌آراید.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به شخصی اشاره دارد که تاجی سیاه بر سر دارد و به طور خاص به زیبایی و جذابیت آن شخص می‌پردازد. حتی با وجود اینکه این شخص به طرز غیرمتعارفی ایستاده، زیبایی او به شدت مشهود است. شاعر همچنین به احساسات خود اشاره می‌کند که ناشی از وجود این فرد است و دود شمعی که از آتش دلش برمی‌خیزد، نمادی از شیدایی و شوق او نسبت به آن زیبایی است.

هوش مصنوعی: در باغ آرزوها، قامت او به قدری زیباست که حتی درخت نخل خشک هم از او یاد می‌گیرد و در صبحگاه با ناز و کرشمه‌ای خاص به حرکت درمی‌آید.

هوش مصنوعی: او از ترس شخص دیگری، به آرامی با خود صحبت می‌کند. من حیران مانده‌ام، آیا باید قبل از لبخند او بمیرم یا قبل از صورتش؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم در دل شوق و ذوقی که از محبت و مهربانی تو نشأت می‌گیرد، احساساتم را جا دهم، در حالی که این محبت برای دل آزاد و رها از هر زنجیری، بیش از هر چیزی اهمیت دارد؟

هوش مصنوعی: لباس لطیف و نازکی بر تن معصومی است، که به نظر می‌رسد آن گلِ زیبای خدایی تحت حفاظت باشد و از چنگال ظلم و آزار دور بماند.

هوش مصنوعی: موهای او به حدی زیبایی و جذابیتی دارند که اگر کسی بخواهد از آن‌ها دور شود، به مرگ خود نزدیک می‌شود.