هوش مصنوعی: در نهایت ای بی‌رحم، از وضعیت ناتوانی خود آگاه شو و دربارهٔ مشکلات و دردهای محرومان از کسانی که محرم رازهایشان هستند، بپرس.

هوش مصنوعی: اگر نام کسانی که از تو دور شده‌اند از یادت رفته، به یاد آن‌هایی که فراموش شده و بی‌نام و نشان هستند، فکر کن و از آن‌ها بپرس.

هوش مصنوعی: زمانی که پزشک شهر، سخن بیماری‌ها را بیان می‌کند، اگر توانستی، از دردهای خودت بگو.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم بگویی که از دیگران درباره من بپرسی، بلکه از دل ناامید و بی‌باور خودت بپرس که چه وضعیتی دارم.

هوش مصنوعی: در این بیت، گوینده به توصیف عواطف و زاری خود در برابر معشوق می‌پردازد و می‌گوید که درد و احساساتی که او به خاطر معشوق دارد، هیچ کس دیگری نمی‌تواند درک کند. او به کسی که ممکن است درباره این احساسات سوال کند، توصیه می‌کند که بجای پرسیدن از دیگران، از خود معشوق سؤال کند، زیرا تنها او می‌تواند عمق این زاری را درک کند.

هوش مصنوعی: در جایی که حرف از من و احوالم پیش می‌آید، نیازی نیست که از خودم بپرسی؛ می‌توانی به کسی دیگر که با من هم‌زبان است مراجعه کنی.

هوش مصنوعی: محتشم در برابر تو ارزشش کمتر از یک سگ نیست، اما در نهایت می‌توانی حال او را از سگ‌های آستانه‌ات بپرسی.